دکتر سپیده حامدی: مدیریت همزمان اختلال دوقطبی و صرع تنها با درمان فردمحور امکان‌پذیر است
در جلسه معرفی بیمار گروه داروسازی بالینی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر سپیده حامدی با ارائه یک مورد بالینی کم‌نظیر نشان داد که چگونه رویکرد دقیق، پویـا و مبتنی بر شواهد می‌تواند مسیر درمان بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی همراه با صرع را متحول کند. او با تأکید بر لزوم انتخاب محتاطانه داروهای آنتی‌سایکوتیک و ضدصرع، نقش پایش مستمر و تنظیم فردمحور درمان را در پیشگیری از عوارض خطیر—از جمله هیپوگلیسمی القاشده با دارو—حیاتی دانست.
به گزارش روابط عمومی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ جلسه معرفی بیمار گروه داروسازی بالینی دانشکده داروسازی ۱۲ آبان ١٤٠٤ به ارائه دکتر سپیده حامدی دستیار تخصصی داروسازی بالینی از بیمارستان روزبه و به راهنمایی دکتر نیایش محبی" و با عنوان " Tailoring drug therapy for a bipolar mood disorder patient with epilepsy اختصاص یافت.
در جلسه معرفی بیمار گروه داروسازی بالینی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر سپیده حامدی ـ دستیار تخصصی داروسازی بالینی از بیمارستان روزبه ـ در ارائه‌ای با عنوان«Tailoring Drug Therapy for a Bipolar Mood Disorder Patient with Epilepsy»به بررسی یکی از چالش‌برانگیزترین پرونده‌های بالینی این حوزه پرداخت؛ موردی که ضرورت تصمیم‌گیری دقیق، پایش مستمر و انتخاب هوشمندانه دارو را به روشنی برجسته می‌سازد.
این بیمار، با سابقه اختلال دوقطبی، صرع، بستری‌های متعدد، افکار خودکشی و تشنج‌های مکرر، مجموعه‌ای از پیچیدگی‌های درمانی را ایجاد کرده است. درمان‌های پیشین شامل طیفی از تثبیت‌کننده‌های خلق، داروهای ضدصرع و آنتی‌سایکوتیک‌ها بوده که برخی از آن‌ها—از جمله لیتیوم، والپروات و لاموتریژین—با عوارض قابل‌توجه همراه بوده‌اند.
این بیمار، با سابقه اختلال دوقطبی، صرع، بستری‌های متعدد، افکار خودکشی و تشنج‌های مکرر، مجموعه‌ای از پیچیدگی‌های درمانی را ایجاد کرده است. درمان‌های پیشین شامل طیفی از تثبیت‌کننده‌های خلق، داروهای ضدصرع و آنتی‌سایکوتیک‌ها بوده که برخی از آن‌ها—از جمله لیتیوم، والپروات و لاموتریژین—با عوارض قابل‌توجه همراه بوده‌اند.
یکی از نقاط عطف پرونده، بروز هیپوگلیسمی شدید پس از شروع اولانزاپین بود؛ رویدادی که منجر به کاهش سطح هوشیاری و تشنج شد. قطع دارو و جایگزینی آن با ریسپریدون مانع تکرار هیپوگلیسمی شد و به‌طور قطعی احتمال هیپوگلیسمی القاشده توسط اولانزاپین را مطرح کرد؛ موضوعی مهم که اهمیت توجه به اثرات متابولیک آنتی‌سایکوتیک‌ها را یادآور می‌شود.
در این جلسه، چارچوب تشخیصی سه‌گانه ویپل، محدودیت گلوکومترهای خانگی و ضرورت اتکا به آزمایش‌های معتبر در ارزیابی هیپوگلیسمی غیر‌دیابتی تشریح شد.
بررسی جامع شاخص‌هایی مانند انسولین، C-پپتید، β-هیدروکسی‌بوتیرات و سایر مارکرهای بیوشیمیایی نیز از محورهای اصلی ارائه بود.
در نهایت، راهبرد پیشنهادی درمان بر ایجاد تعادل میان کنترل تشنج و مدیریت اختلال خلقی با کمترین عوارض متابولیک استوار شد.
ادامه درمان با کاربامازپین و لاکوزاماید، استفاده محتاطانه از ریسپریدون، و در موارد مقاوم، گزینه درمانی ECT مطابق دستورالعمل‌های CANMAT/ISBD از مهم‌ترین توصیه‌های ارائه‌شده بود. همچنین بر انتخاب دقیق آنتی‌سایکوتیک‌ها در بیماران مبتلا به صرع و توجه به خطر تداخلات دارویی تأکید شد.
ارسال نظر